3 ΤΟΜΟΙ ,ΣΕΛ.(191+207+143)ΣΧΗΜΑ: 14Χ20,5
Π Ε Ρ Ι Γ Ρ Α Φ Η :Ο Αριστοτέλης υπήρξε ο επιστημονικός θεμελιωτής της Ρητορικής Τέχνης. Οι προγενέστεροι συνεκέντρωσαν όλην την προσοχή των στην επεξεργασία της τεχνικής δια την συγκίνησιν των ακροατών, ενώ ο Αριστοτέλης επεξεργάσθη την τεχνική της πειθούς με αποδείξεις, πράγμα που τον οδήγησε σε μια φιλοσοφική και ψυχολογική διερεύνηση του αντικειμένου του, όπως εμφανίζεται στα τρία βιβλία αυτού του βαθυστόχαστου έργου που φέρει τον τίτλο « Ρητορική Τέχνη». Η «Ρητορική» εγράφη κατά το 330 π Χ δηλ. κατά τον χρόνο της δευτέρας διαμονής του Αριστοτέλους στην Αθήνα.
Στο πρώτο βιβλίο ο συγγραφέας εξετάζει τις αναλογίες της Ρητορικής με την Διαλεκτική και αναλύει τα είδη της ρητορείας. Η Ρητορική ορίζεται, γενικώς, ως ικανότης να διακρίνουμε τα δυνατά μέσα πειθούς στην κάθε περίπτωση. Αυτά τα μέσα είναι «αποδείξεις», που είναι «άτεχνοι», δηλ. ευρίσκονται έξω από την τέχνη (όπως είναι οι μαρτυρίες, τα έγγραφα, τα βασανιστήρια, οι όρκοι), και « έντεχνοι», αυτές δηλ. τις οποίες προσφέρει η Ρητορική Τέχνη.
Στο δεύτερο βιβλίο ο Αριστοτέλης παρατηρεί ότι ο ομιλητής πρέπει να καταβάλη κάθε προσπάθεια να δημιουργηθεή κάποια εντύπωσις δια τον εαυτόν του και να επηρεάζη συναισθηματικώς τον κριτήν. Αυτό χρειάζεται περισσότερον στην δικανική ρητορεία, όπου ο ρήτωρ δια να πείθη το ακροατήριο με την αξιοπιστία του, πρέπει να διαθέτη πρακτική σοφία, αρετή και καλήν θέλησιν.Μέσα σ' αυτό το γενικό πλαίσιο εξετάζονται όλα τα συναισθήματα και πάθη ( οργή, θυμός, αγάπη και φιλία, φόβος εύνοια, οίκτος, φθόνος, άμιλλα) των οποίων η γνώσις είναι απαραίτητος δια να αποδείξη ο ρήτωρ την καλήν του θέλησιν.
Στο τρίτο βιβλίο της Ρητορικής ο Αριστοτέλης, εξετάζει τα προβλήματα του ύφους, θεωρώντας ότι δεν αρκεί να γνωρίζει κανείς απλώς αυτό που θα πει.
Πρέπει να γνωρίζει και πως θα το πει.
Γι' αυτό και ο Αριστοτέλης ερευνά διεξοδικά όλους τους εκφραστικούς τρόπους που, όταν χρησιμοποιούνται με φυσικότητα, εξαφανίζουν και την παραμικρή υποψία επιτηδεύσεως.
Σ Υ Γ Γ Ρ Α Φ Ε Α Σ : Ο Αριστοτέλη (αρχ. Ἀριστοτέλης 384 - 322 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας, μαθητής του Πλάτωνα και διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου, και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας
|
